De maand in Venlo was een feest. Geen geweer meer, ’s-morgens autotheorie en wegenverkeerswet en ’s-middags rijles. Het eerste paar dagen op een oude startbaan van een vliegveld. We reden in een oude Ford waarvan de handschakeling was omgebouwd tot grondversnelling. Daardoor zat zeer ongebruikelijk de 1^e versnelling rechts en de 4^e links. Ook was de versnellingsbak niet gesynchroniseerd waardoor je dubbel moest clutchen. Dit fenomeen is nu niet meer bekend maar het betekende dat je bij elke nieuwe versnelling de koppelingspedaal in de vrij moest loslaten en de snelheid van de motor moest aanpassen aan die van de wielen. Dat deed je door z.g. tussengas. Daarna de koppeling weer intrappen om in de nieuwe versnelling te komen. Als je het niet goed deed volgde een enorm gekraak van tandwielen en kreeg je van de instructeur op je donder. We zaten met 3 leerlingen in de auto en stuurden om de beurt.                           

De theorie opleiding ’s-morgens bestond uit zeer uitgebreide motortechniek – heel nuttig – en les in de gewone wegenverkeerswet. Ook leerde je hoe je in colonne moest rijden; dit is vooral stapvoets rijden met licht aan.

Het wachtlopen werd gedaan door anderen die voor iets anders werden opgeleid. Men vertelde echter dat het een heel enkele keer voorkwam dat er een munitietrein uit Duitsland gedurende het weekend in Venlo bleef staan. Als dat het geval was dan moesten de soldaten van de rijopleiding deze bewaken - maar het kwam zelden of nooit voor. Wel dus………. Ik wilde zaterdags net met verlof gaan toen ik samen met een paar anderen bij een trein moest wachtlopen. Midden in de nacht werd ik naar een groot rangeeremplacement gebracht waar de wachtcommandant mij een wagon aanwees waar dus munitie in zou zitten. Daarna verdween hij in het duister. Ik voelde me niet echt op mijn gemak op dat pikdonkere terrein. Dat werd nog erger toen plotseling mijn wagon werd gerangeerd en langzaam in beweging kwam. Ik er met mijn geweer achteraan. Nadat de wagon samen met een groot aantal andere een aantal keren in het stikkedonker heen en weer was gereden blijf het zaakje weer staan. Ik weet eigenlijk niet of ik nog wel bij de goede wagon stond want aan de buitenkant kon je niet zien wat erin zat. Na twee uur wachtlopen werd ik gelukkig weer opgehaald. Op de vraag welke de munitiewagon was heb ik er maar eentje aangewezen die het wel eens kon zijn.

Door naar volgend blad of naar beginscherm  of naar Overzicht